All Creatures Great and Small

Jongens, jongens, jongens. Knettergek worden we hier. Overal om je heen zitten de kale arenden.

Daar tussendoor vliegen de ijsvogels en de zon is verwoede pogingen aan het doen door te breken.

We zij gearriveerd in Haines en zitten in onze cabin MET stoeltjes (dat is bijzonder hebben we door

schade en schande ontdekt) en zelfs een waranda met stoeltjes, aan de zee! Kopje koffie der bij,

koekje der bij en al foeterend van links naar rechts als er weer zo’n mooie jongen langs komt zeilen

terwijl we net weer even iets anders deden en de camera niet bij de hand hebben. Natuurlijk zijn hier

ook dolfijnachtigen en beren. Kortom, het is nu bijna twaalf uur s’middags en we hebben ons nog

niet eens aan kunnen kleden. Dat wordt weer niks vandaag.

De was is gedaan en we hebben ons touwtje gespannen. Mensen die ons goed kennen weten dat we

nies moeten hebben van kamperen. We zijn wel zo opportunistisch om de handigheidjes aan te

schaffen waardoor ook wij op onze oude dag, het gevoel hebben terug te keren naar de natuur. De

cabin heeft twee etages met een verbindingstrap die te recht staat en waarvan de dwarsliggers te ver

van elkaar af zijn om voor een mens met normale afmetingen, zoals ik, te kunnen beklimmen. Het

aanrecht (ja, die hebben we ook hier) is zo hoog dat hij tot aan mijn…..komt en bij Frank tot aan zijn

navel. Ik sta me dus een ongeluk te rekken om de kraan open te kunnen doen en kan al helemaal niet

bij het raampje daarachter. Werelds!

Het uitzicht is van het meest vreselijke soort en veranderd continue van beeldschoon tot

onbeschrijfelijk mooi. Is dus simpelweg niet te pakken. We doen ons uiterste best om foto’s te

maken om de mensen thuis te laten zien wat wij zien, en hebben daarvoor best wel aardige

apparatuur ter beschikking. Desondanks is het onmogelijk de schoonheid vast te leggen. Met enige

regelmaat zet ik belevingen op facebook en krijg lovende reacties, en weet dat het de omgeving te

kort doet.

We hebben het gevoel van vakantie, waarom? Er is al 1 zak met puffins verorberd tijdens een rit en

een tweede ligt te wachten op consumptie. Er zijn al een paar oatmeelkoekpakjes verteerd en de

auto is een regelrechte zwijnestal. De achterbank ligt vol en camera’s voor de grijp, zodat we bij het

aanschouwen van iets moois (daar ligt dan ook het ondoenbare probleem van continuïteit en gekte)

wij onmiddellijk aan het fotograferen slaan. Inmiddels, sinds ik begonnen ben aan dit kleine

episteltje, zijn we anderhalf uur verder en zijn we nog steeds in ons stulpje. Maar genoeg! Basta!

Klaar!. Ik stuur wat zooi mee zodat jullie de omgeving en het uitzicht kunnen bewonderen en pakken

onze spullen om naar de beren te gaan, anderhalve kilometer verderop. De foto’s zijn van voorachter-

, binnen en zijkant + uitzicht. Veel plezier en tot in de pruimentijd. Wij moeten gaan.

kusje