All Creatures Great and Small

Het is dan eindelijk zo ver. Er is geen enkel excuus meer dat ik kan gebruiken om te klagen over de slechte kwaliteit van mijn foto's. De top van de top van de top lens, namelijk een Olympus 150 mm f2.0 Top Pro! Ja, zit u nog? Nu ben ik vanaf afgelopen woensdag natuurlijk alles aan het fotograferen wat maar voor mijn lens komt, of het beweegt of niet; of er voldoende licht is of niet, IK ZAL EN IK MOET DEZE LENS ONDER DE KNIE KRIJGEN. En snel ook. De afgelopen jaren heb ik me wild geërgerd aan de zoomlenzen die ik gebruikte. Het bleef van een stuk mindere kwaliteit dan de vaste van vroeger, ook al beweerden verkopers, dat "er toch heel veel verbeterd was". Nou, neem maar van me aan: dat is er niet! Het blijft dezelfde ellende als vroeger. Er kan niets op tegen de kwaliteit van vaste lenzen. In de koop van vorig jaar zomer, toen ik mooie foto's had moeten kunnen maken (ja u leest het goed) maar elke keer weer net niet die gestoken scherpte en die helderheid naar boven kwam die ik had verwacht, zijn Frank en ik naar Alkmaar gegaan om een vergelijking te trekken tussen een Sigma 150 mm macro, waar heel goede recensies over waren en die nog betaalbaar was ook, en de Oly 150 mm die dus gewoon niet betaalbaar was voor zo'n simpel verkoopstertje als ik. Maar een mens mag altijd blijven dromen. De lezer begrijpt het wel: ik had een paar foto's gemaakt met de Sigma en maar ééntje met de Oly en was verkocht; gedesillusioneerd; gefrustreerd maar in ieder geval volkomen overtuigd dat ik nog steeds niet helemaal van lotje getikt was. Op het kleine schermpje van mijn camera was, met één blik van één milliseconde, mijn lot bezegelt. Afzien met mijn huidige lenzen tot het schip met dubbeltjes voorbijkomt. Ik wilde onder geen enkele voorwaarde nog een keer een uitgave doen voor een andere lens die dan weer niet zou bevallen, ik leed wel verder. Een jaar lang, ook tijdens onze voorbereidingen voor de Alaska/beren reis; ook tijdens de mooie wandelingen met sneeuw en het prachtvosje, elke keer riep ik"als ik nou die lens had gehad...........".Ik zei het u al: ik ben een verwend stuk ellende maar ik ben wel echt heel, heel, heel erg blij. Ik zou het van de daken willen schreeuwen, ik vertel het aan iedereen die het horen wil (en die het niet horen wil), dat ik hem heb en dat ik tot mijn dood goed voor hem zal zorgen, dat ik hem zal koesteren en dat ik hem zal liefhebben. En dan heeft hij niet eens een vachtje (voor de insiders) maar heb ik hem mijn liefde verklaard. Mijn Frank is de liefste, geweldigste, fantastiste (?!) mooiste, intelligentste, beste man. Gelukkig nog steeds een veel betere fotograaf dan ik alleen ben ik er nu niet meer boos om en dat scheelt een heleboel ruzie! Nu nog acceptabele foto's maken zodat hij ook niet het gevoel krijgt dat het voor niks geweest is. Lieve Frank, heel hartelijk bedankt voor het mooiste cadeau van mijn leven.Behalve jijzelf.