All Creatures Great and Small

Wij leven op grote voet!

Jullie herinneren je nog wel de bootreis waar wij een gehele bank hadden geconfisceerd en sommigen onder jullie kunnen je nog wel de overnachtig herinneren van een paar jaar geleden waar we op het toilet zaten met de brandblusser in de reet en Frank slechts zijdelings door de deur kon, nou, dat was nog ruim.

Terug aan land na een reis van een dag met bootje en vliegtuigje en grote boot, was de planning om vanaf Abbotsford te rijden naar Likely voor de volgende verblijfplaats.

Nu zijn we wel goed, maar niet gek en laten we ons niet in een pieplein kamertje persen waar Frank zich alleen om kon draaien met medenemen van onderdelen van het raampje dat maar een heel klein stukje open kon.

Een kamertje, in de gang gepropt naast de woonkamer van het onderhavige echtpaar met daarin, languit op de bank liggend een zoon die zich door niets en niemand af liet lijden want televisie keek.

De gehele dag had op dit kleine vertrekje de zon staan branden. Aan de andere kant van de kamer, die naar de gang, kwam de keuken uit waar men de dertig graden nog ruimschoots wist te overtreffen en de plastic boterham- en andersoortige zakjes (wil niet weten wat daar in gezeten heeft) hingen te "drogen". Ik werd ter plekke misselijk en wij wisten 1 ding zeker. hier zouden we niet blijven.

Toen wij door de fuhrer des huis te verstaan werden gegeven dat wij des ochtends om 4.00 uur een ontbijt door de hals dienden te werken (waar deze genuttigd moest worden was ons niet bekend want wij hadden geen stoelen (die pasten er namelijk niet in)) hadden we het wel gehad. Ondanks de vijfhonderd kilometer die wij net verorberd hadden en ondanks het feit dat het etenstijd was, trokken wij de stoute schoenen aan (we zouden worden afgeschoten als we die namelijk binnen zouden dragen!!!!!!!!!!!!!!), Frank pakte de koffers en tassen uit het strafkamertje om deze wederom in de auto te hijsteren en wij vertrokken met gezwinde spoed terug richting het westen.

Wat te doen?

We kunnen, als we vroeg vertrekken en zo gestoord zijn als we blijken te zijn, weer vijfhonderd kilometer rijden en alsnog naar Bella Coola. Garantie van beren, mogelijkheid van overstroming (is al 2 keer eerder gebeurd de dag na ons vertek aldaar) en eigenlijk 200 kilometer van ons oorspronkelijke pleisterplaats, als je drie keer vijfhonderd kilometer (min of meer) in een driehoek legt en rond gaat rijden.

Vol goede moed zijn we s'avonds naar een bekend hotel gegaan, ingechect, gaan bellen met tollfree en andersoortige nummers, een latere reservering omgegooid, gaan eten in de van vorig jaar nog bekende Boston Pizza, wasje gedraaid (jaarlijkse afwijking van me) en de volgende dag vertrokken naar onze huidige verblijfplaats. Wij hebben de beschikking over een suite met drie slaapkamers; grote keuken; grote zitkamer en badkamer en eigen patio.

Bij het platform kwamen we de twee rangers tegen die ook bij de ondertekening waren van het anti berentrofee schiet verdrag.

Later die middag al drie beren gezien en Frank dus weer gelukkig.

En dan te weten dat we vandaag de boot hadden kunnen nemen van Klemtu naar Bella Coola............want die ging op zondag. Een tochtje van 200 kilometer in 6 uur (met die langzame Ferryboot) in plaats van de huidig afgelegde 2000 kilometer in vier dagen.

Zojuist zijn de stoppen doorgeslagen en zitten we met zijn allen inhet donker. De honden huilen, net zoals de wolvenroedel een paar dagen terug. Er liggen berendrollen op de weg.....................

We hebben nog twee paar klompjes in de koffer, de rest is achtergelaten in het noorden.

Blijf kijken op onze site voor de nieuwste foto' s:
http://www.allcreatures.nl